Ietwat bevreemdend dat iemand die als jong meisje, amper tien jaar oud, te midden van haar familie ‘The Staples Singers’ en onder de leiding van vader ‘Pops’ nu decennia later als een ‘grande dame’ in het Rivierenhof op het podium stond, waar de talrijke aanwezigen haar Live konden beluisteren en toejuichen. De charismatische zangeres vertolkte niet alleen songs uit haar laatste zelf geproducet album, live opgenomen in de Union Chapel in Londen, maar ook uit haar ‘Staples Singers’ periode, toen zij nog in het familiegroepje meezong. Met haar impressionante gelaagde stem slaagde zij erin om het amfitheater even om te toveren tot een open lucht kathedraal waarin ‘love, faith, trust and joy’ over de hoofden heen werden verspreid. De soul- en gospelzangeres, omringd door haar uitstekende begeleidingsband, had er geen enkele moeite mee om al vanaf het begin contact te leggen met het publiek, waarbij haar humor, charme en klasse direct amicale bruggen legde.

Vooraf had Roland Van Campenhout met zijn muziekmaten al gulle positieve vibes rondgestrooid met het folky ‘Pack Up Your Sorrows’, samen met zijn getrouwe muziekmaten, o.m. Pieter-Jan De Smet, Nils De Caster, Steven De Bruyn en Nicolas Mortelmans op respectievelijk gitaar, viool, bluesharp en sitar. Vooral de jubelende viool maakte dat alle zorgen en bekommernissen even werden weggewaaid. Op het einde ging het achtkoppig groepje nog eens voluit in het bluesy, gedreven en gelaagde ‘Fine Sugar Mama’, waarna magiër Roland, die als geen ander op eigenzinnige wijze folk en blues met mondiale en oriëntale invloeden weet te vermengen, afsloot met de ietwat oneerbiedige aankondiging dat er na hen ook nog fijn gerief op komst was.

Dat ‘fijn gerief’ alludeerde op de komst van de expressieve en gepassioneerde vocaliste Mavis Staples, Amerikaanse soul- en gospelzangeres uit de Windy City, die met haar band meer dan een uur lang het beste van zichzelf gaf waarbij leeftijd of vermoeienis geen rol speelden. Zij kreeg direct het publiek op haar hand door op ludieke wijze dat publiek ietwat ‘grumpy’ te beschuldigen en te bevragen waarom het zo lang duurde dat men haar opnieuw in Antwerpen liet concerteren. In wezen een overbodige vraag want de immens populaire gospelzangeres wordt door het publiek op handen gedragen, dat haar trouwens na elke song met enthousiast applaus beloonde. Vooreerst ving zij aan met de gospel ‘Stronger’ uit haar recente album ‘We Get By’, gevolgd door het enigermate autobiografische en spirituele ‘Take Us Back’ waarbij zij haar nood uitschreeuwde naar mensen die haar en elkaar liefhebben met evenzo haar dank voor de hulp van familie of mensen die haar steunen en van haar houden. Het werd zowat een afgewikkelde rode draad in haar concert, waarbij de oproep naar liefde en verbinding zich vermengde met protest, mededogen en verzet. Zij werd daarin gesteund door fantastische muzikanten met gitaar, bas en drum en geïnspireerde vocalisten, waaronder Dap-King backingvocaliste Saundra Williams. Gitarist Rick Holmstrom bekrachtigde waar nodig het impact van Mavis' emoties.

Bij Mavis Staples kan er amper sprake zijn van hoogtepunten want elke song van haar is doordrongen van emotie, inleving en bezieling. Als een priesteres die elk van haar gefraseerde songs opnieuw beleefde gaf zij zich totaal in ‘Build A Bridge’, met een oproep om je hart te openen voor vreemdelingen. Of in het ritmische ’Change’ waarin je een zwoelte en een trieste onderstroom kon waarnemen, tegelijk een aanklacht tegen het wapengeweld. Soms nam de lieftallige backing zangeres Saundra Williams het even van haar over en soms Donny Gerrard met zijn bariton stem, maar steeds weer herleefde de frontdame op met haar krachtige vocalen die tot aan de boomkruinen reikte en de hemel leken te beroeren. Even ging zij de ludieke toer op bij het gecoverde en door het publiek meegezongen ‘For What It’s Worth’ waarbij zij in haar fantasie al een ‘Antwerps A Capella Koor’ in het leven riep met een Live cd-opname incluis, gevolgd door een fictieve stoet met circa 17 toerbussen volgepropt met fans en amateur koorzangers. Mavis Staples beheerst de kunst van zelfrelativering, maar ook van compassie, opstandigheid en strijdlust. Haar vader en de kinderen namen destijds immers deel aan de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King.

Bij ‘Respect Yourself’ en ‘Can You Get To That’, geruggensteund door het backing duo, overheerste terug de ernst, gevolgd door de soulblues ‘We Get By’, dat troostvol over de hoofden heen zweefde als bloesems in de opkomende schemering. Daarna vervolgde zij met het liefdesduet ‘Let’s Do It Again’ waarbij Mavis liet zien dat zij ondanks haar leeftijd nog niet aan lenigheid moet inboeten. Vooraleer zij haar band voorstelde bracht zij nog het aangrijpende ‘Love & Trust’, cover van Ben Harper, met een fascinerende gitaarsolo, waarbij haar stembanden zich haast dreigden te verschroeien vanuit haar bede ‘see me up here trying to find some love and trust’. Zij sloot af met de uitnodiging ‘Touch A Hand’ en het doorleefde evenzo rebellerende ‘No Time For Cryin’ , met een mooie gitaarsolo van Holmstrom, waarbij Mavis halverwege geëmotioneerd geraakte alsof zij onverhoeds werd aangeraakt door een schicht van oud verdriet.

Het werd in het OLT de afsluiter van een memorabel concert, waarbij, ook toen het podium volledig leeg was, het publiek maar bleef verder zingen ‘no time for crying, we’ve got work to do’ in de hoop dat Mavis nog zou terugkomen. Maar Mavis had reeds alles gegeven wat zij in zich had aan passie, bloed, kracht en verdoken tranen. Haar vader ‘Pops’ Staples, overleden in 2000, die begon als katoenplukker en later bij de ‘Golden Trumpets’ kerkliederen zong, zal ongetwijfeld ergens ongezien vanuit de hoogte trots geweest zijn op dochtertje Mavis, die in zijn voetsporen stapte. Het was immers hij die haar wegwijs maakte met de raad ‘wat komt uit het hart bereikt het hart’.

Marcie

Foto's © Yvo Zels